របៀបដែលយើងដើរ
ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍មួយ ដែលខ្ញុំចូលចិត្តមើល មានវគ្គមួយ មានចំណងជើងថា “ការសម្អាងកាយ ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល”។ មានស្រ្តីពីរនាក់បានឆ្លង់កាត់នូវការផ្លាស់ប្តូរ ការតុបតែង ម៉ូត សក់ ការផាត់មុខ និងការស្លៀកពាក់ ដ៏ផ្ចិតផ្ចង់អស់រយៈពេល៣ម៉ោង ។ ជាញឹកញាប់ ការផ្លាស់ប្តូរនេះ ច្រើនតែនាំឲ្យមានការរំភើបរីករាយ ។ ពេលដែលស្រ្តីទាំងពីរនាក់ បានដើរចេញពីក្រោយវាំងននមក ទស្សនិកជនមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ។ ជួនកាល មិត្តភ័ក្រ និងសមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកគេ បានចាប់ផ្តើមយំក៏មាន ។ ក្រោយមកទៀត គេក៏បានឲ្យសាមីខ្លួនដែលមានរូបសម្រស់ថ្មីទាំងនេះ ទៅឆ្លុះកញ្ចក់មើលខ្លួនឯង ។ អ្នកខ្លះមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះសម្រស់ខ្លួនឯងយ៉ាងខ្លាំង បានជាពួកគេបន្តឆ្លុះកញ្ចក់ឥតដាច់ គឺពួកគេហាក់ដូចជា ព្យាយាមមើលឲ្យច្បាស់ថាតើរូបក្នុងកញ្ចក់នោះជារូបខ្លួនឯងមែនឬក៏អត់ ។
ពេលដែលស្ត្រីទាំងនោះ ដើរទៅចូលរួមជាមួយក្រុមរបស់ខ្លួន គេក៏អាចមើលដឹង អំពីលក្ខណះចាស់របស់ពួកគេ ។ ពួកគេភាគច្រើន មិនទាន់ចេះដើរ ដោយពាក់ស្បែកជើងថ្មីរបស់ខ្លួនទេ ។ ទោះបីជាពួកគេមានរូបសម្រស់អស្ចារ្យក៏ដោយ ក៏ដំណើរដ៏ឆ្គងរបស់ពួកគេ មិនមែនជាការល្អទេ ។ ដូចនេះ ពួកគេមិនបានផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុងទេ។
នៅក្នុងជីវិតយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទក៏មានបញ្ហាដូចនេះផងដែរ ។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការរបស់ទ្រង់ក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយជួយឲ្យយើងមានការចាប់ផ្តើមជាថ្មី តែការដើរនៅក្នុងផ្លូវនៃព្រះអម្ចាស់(ចោ-ទិយកថា ១១:២២) តម្រូវឲ្យយើងចំណាយពេល មានការខិតខំ និងការអនុវត្តជាច្រើន…
ការស្វែងរកភាពស្ងប់ស្ងាត់
កញ្ញាមេក ហាត់ឈីងសិន(Meg Hutchinson) ដែលជាអ្នកចម្រៀងមួយរូប បាននិយាយថា “បទចម្រៀងបន្ទាប់ដែលខ្ញុំនឹងថត គឺជាបទដែលមានតែភាពស្ងប់ស្ងាត់ រយៈពេល៤៥នាទី ព្រោះនោះជាអ្វី ដែលមនុស្សភាគច្រើនមិនមាន នៅក្នុងសង្គមយើង” ។
គេពិតជាពិបាកស្វែងរកភាពស្ងប់ស្ងាត់ណាស់ ។ គេទទួលស្គាល់ថា ទីក្រុងទាំងឡាយ មានពេញទៅដោយសំឡេងរំខានយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះទីក្រុងជាទីប្រជុំនៃការធ្វើចរាចរណ៍ និងមនុស្ស ។ គេហាក់ដូចជាមិនអាចគេចចេញពីសំឡេងតន្រ្តីលាន់រំពង សម្លេងម៉ាស៊ីនទ្រហឹង និងសម្លេងឮៗដទៃទៀតឡើយ ។ ប៉ុន្តែ ប្រភេទនៃសំឡេងដែលធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដល់សុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង គឺមិនមែនជាសំឡេង ដែលយើងមិនអាចគេចចេញនោះឡើយ តែជាសំឡេងដែលយើងបានអញ្ជើញឲ្យចូល ក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន ។ មានអ្នកខ្លះប្រើសំឡេង ដើម្បីបំបាត់ភាពឯកកោ ដូចជាសំឡេងទូរទស្សន៍ និងវិទ្យុ ដែលនាំឲ្យយើងច្រឡំថា មានអ្នកនៅកំដរយើងជាដើម ។ អ្នកខ្លះទៀតប្រើសំឡេង ដើម្បីជួយឲ្យខ្លួនឯងឈប់គិត គឺដូចជាសំឡេងដទៃទៀត ឬយោបល់ ដែលធ្វើឲ្យយើងឈប់គិតអំពីខ្លួនឯង ។ ចំណែកឯអ្នកខ្លះទៀតបានប្រើសំឡេង ដើម្បីកុំឲ្យខ្លួនស្តាប់ឮសំឡេងព្រះ គឺដោយការជជែកគ្នាឥតឈប់របស់ខ្លួន ។ សូម្បីតែនៅពេលយើងកំពុងជជែកគ្នាអំពីព្រះក៏ដោយ ក៏សំឡេងនេះបានរារាំងមិនឲ្យយើងស្តាប់ឮព្រះមានបន្ទូលមកកាន់យើងផងដែរ ។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ ដើម្បីបន្តការសន្ទនាជាមួយព្រះវរបិតា (ម៉ាកុស ១:៣៥) ទោះបីជាពេលនោះ ទ្រង់កំពុងមានការរវល់បំផុតក៏ដោយ។ ទោះបីជាយើងមិនអាចរកបានកន្លែងដ៏ស្ងប់ស្ងាត់…
កាន់តែអាក្រក់ជាងមុខ
ខ្ញុំបានធ្វើខុសទៀតហើយ ។ ខ្ញុំមានចិត្តអន្ទះសារចង់សម្អាតការិយ៉ាល័យរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលដែលខ្ញុំមិនទាន់បានជម្នះអារម្មណ៍នេះនៅឡើយផង ស្រាប់តែខ្ញុំបានធ្វើឲ្យមានភាពរញ៉េរញ៉ៃកាន់តែខ្លាំងឡើងទៅហើយ ។ ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យគំនរមួយ ក្លាយជាគំនរជាច្រើនទៀត នៅពេលខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមដាក់សៀវភៅ ក្រដាស់ឯកសារ និងទស្សនាវដ្តី ឲ្យត្រូវតាមប្រភេទរបស់វា ។ នៅពេលមានភាពរញ៉ៃរញ៉ៃកាន់តែខ្លាំងដូចនេះ ខ្ញុំក៏មានចិត្តសោកស្តាយចំពោះកិច្ចការដែលខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមធ្វើនេះ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនអាចឲ្យពេលវេលាដើរថយក្រោយបានឡើយ ។
ពេលដែលព្រះទ្រង់បានជ្រើសតាំងលោកម៉ូសេ ឲ្យទៅរំដោះពួកសាសន៍ហេព្រើ ឲ្យរួចពីរបបទាសភាព ពួកគេក៏មានស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ឡើងផងដែរ ។ គេពិតជាដឹងច្បាស់ថា លោកម៉ូសេចាំបាច់ត្រូវសម្រេចកិច្ចការនេះ ។ ពួកបណ្តាជនបានស្រែកអំពាវនាវ ឲ្យព្រះជួយ(និក្ខមនំ ២:២៣)។ លោកម៉ូសេក៏បានព្រមទៅគាល់ស្តេចផារ៉ោន ដោយការស្ទាក់ស្ទើរយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការធ្វើជាតំណាងឲ្យពួកសាសន៍ហេព្រើ ។ ការប្រឈមមុខដាក់គ្នាពេលនោះ មិនទទួលបានលទ្ធផលល្អទេ ។ ស្តេចផារ៉ោនមិនព្រមបើកឲ្យពួកបណ្តាជនចេញទៅឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ស្តេចអង្គនេះថែមទាំងបានធ្វើការទៀមទាជាច្រើនទៀត មកលើពួកគេ ដោយគ្មានហេតុផល ។ លោកម៉ូសេក៏បានទូលសួរព្រះ ព្រោះគាត់មិនដឹង ថាតើកិច្ចការដែលគាត់បានចាប់ផ្តើមធ្វើនោះ គឺជាកិច្ចការដែលខ្លួនគួរធ្វើឬក៏អត់ឡើយ(៥:២២-២៣)។ ទាល់តែដល់ពេលដែលមានបញ្ហាកាន់តែច្រើនថែមទៀត បានកើតឡើងចំពោះប្រជាជនអេស៊ីព្ទជាច្រើននាក់ ទើបស្តេចផារ៉ោនព្រមបើកឲ្យពួកបណ្តាជនចេញទៅ ។
ពេលណាដែលយើងចាប់ផ្តើមធ្វើការល្អ ដោយដឹងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យចំពោះការនោះ នោះយើងមិនគួរភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ពេលដែលស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ឡើង មុនពេលដែលវាមានភាពល្អប្រសើរជាងមុន ។ ការនេះមិនបានបញ្ជាក់ថា…
ការឡើងទៅដល់កំពូល
អ្នកមិនចង់ឃើញគេសរសេរពាក្យ “ខ្វះសេចក្តីប្រាថ្នាធំ” នៅក្នុងក្រដាសវាយតម្លៃការងាររបស់អ្នកឡើយ ។ និយោជិតដែលខ្វះសេចក្តីប្រាថ្នាធំ កម្រនឹងបានឡើងទៅដល់មុខតំណែងខ្ពស់ជាងគេ នៅកន្លែងធ្វើការរបស់ខ្លួនណាស់ ។ បើសិនជាគ្មានសេចក្តីប្រាថ្នាធំ ដើម្បីសម្រេចឲ្យបានកិច្ចការអ្វីមួយទេ នោះគឺមិនអាចសម្រេចការធំបានឡើយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការមានសេចក្តីប្រាថ្នាធំក៏មានគុណវិប្បត្តិផងដែរ ។ ជាញឹកញាប់ មនុស្សដែលមានសេចក្តីប្រាថ្នាធំ ចង់លើកតម្កើងខ្លួនឯងឲ្យខ្ពស់ឡើង ជាជាងចង់សម្រេចកិច្ចការ ដែលជាប្រយោជន៍ដ៏ប្រសើរដល់អ្នកដទៃ ។
នេះគឺជាបញ្ហា ដែលមាននៅក្នុងជីវិត នៃស្តេចជាច្រើនអង្គនៃនគរអ៊ីស្រាអែល ដែលរួមមានស្តេចអង្គទីមួយផងដែរ ។ ពីដើមឡើយ ស្តេចសូលជាមនុស្ស បន្ទាបខ្លួន ប៉ុន្តែ យូរៗទៅ ទ្រង់ក៏បានចាត់ទុកមុខតំណែងរបស់ទ្រង់ ជាកម្មសិទ្ធិផ្តាច់មុខរបស់ទ្រង់តែ ម្តង ។ ទ្រង់បានភ្លេចថា ព្រះបានឲ្យទ្រង់បំពេញនូវកិច្ចការដ៏ពិសេសមួយ ដើម្បីដឹកនាំរាស្រ្តជ្រើសតាំងរបស់ទ្រង់ តាមរបៀប ដែលនឹងនាំឲ្យសាសន៍ដទៃបានស្គាល់ផ្លូវរបស់ព្រះ ។ នៅពេលព្រះទ្រង់ដកហូតមុខតំណែងពីស្តេចសូលចេញ ស្តេចអង្គនេះខ្វល់តែអំពីខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ(១សាំយ៉ូអែល ១៥:៣០)។
ក្នុងពិភពលោកនេះ សេចក្តីប្រាថ្នាធំ ច្រើនតែជម្រុញមនុស្សឲ្យហ៊ានធ្វើអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែបានមុខតំណែងខ្ពស់ ដើម្បីមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ព្រះបានត្រាសហៅរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ឲ្យរស់នៅតាមផ្លូវថ្មីវិញ ។ យើងមិនត្រូវធ្វើអ្វី តាមសេចក្តីអំណួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ(ភីលីព ២:៣) ហើយត្រូវឲ្យយើងចោលអស់ទាំងបន្ទុក និងអំពើបាប ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម៉្លេះនោះចេញ(ហេព្រើ ១២:១)។…
ការវាស់ស្ទង់មើលការរីកចម្រើន
នៅពេលដែលសិស្សវិទ្យាល័យម្នាក់ បានព្យាយាមប្រើទែម៉ូ-ម៉ែត្រ(ឧបករណ៍វាស់កម្តៅ) ដើម្បីវាស់ប្រវែងតុ គ្រូរបស់គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ។ នៅក្នុងការបង្រៀនអស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំ លោកដេវ(Dave)បានជួបប្រទះនឹងស្ថានភាពដ៏គួរឲ្យសោកសៅ និងគួរភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន ។ ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលមានសិស្សម្នាក់ អាចឡើងថ្នាក់ ចូលដល់កម្រិតវិទ្យាល័យបាន ដោយមិនអាចដឹងអំពីភាពខុសគ្នារវាងបន្ទាត់ និងទែម៉ូមែត្រ ។
នៅពេលមិត្តភ័ក្រខ្ញុំម្នាក់ បានប្រាប់ខ្ញុំអំពីរឿងនេះ ខ្ញុំមានការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំងចំពោះសិស្សម្នាក់នោះ និងសិស្សដទៃទៀត ដែលមានលក្ខណៈដូចជាគាត់ដែរ គឺចំពោះអ្នកដែលមានភាពអន់ថយយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការអប់រំ ។ ពួកគេមិនអាចរីកចម្រើនទៅមុខបាន ដោយសារពួកគេមិនទាន់ចេះមេរៀនមូលដ្ឋាន នៃការរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃ ។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំមានការជញ្ជឹងគិត ដោយចោទសួរខ្លួនឯងថា តើមានពេលដែលយើងក៏បានធ្វើខុសដូចពួកគេដែរទេឬអី? គឺនៅពេលយើងប្រើឧបករណ៍ខុស ដើម្បីវាស់ស្ទង់វិញ្ញាណ ។ ឧទាហរណ៍ តើយើងធ្លាប់បានសន្និដ្ឋានថា ព្រះវិហារដែលមានធនធានច្រើនបំផុត គឺជាព្រះវិហារដែលមានពរបំផុតទេឬអី? តើយើងធ្លាប់គិតថា គ្រូអធិប្បាយដែលមានប្រជាប្រិយភាព គឺជាគ្រូគង្វាលដែលមានការកោតខ្លាចព្រះ ខ្លាំងជាងគ្រូគង្វាលដែលមានពួកជំនុំតិចជាងទេឬអី?
ដើម្បីឲ្យយើងអាចវាស់ស្ទង់ស្ថានភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ យើងត្រូវវ៉ាស់ស្ទង់មើលគុណភាពនៃជីវិតរបស់យើង ដើម្បីឲ្យបានដឹង ថាតើយើងមានចិត្តសុភាព ស្លូតបូតគ្រប់ជំពូកឬក៏អត់(អេភេសូរ ៤:២)។ “ការដែលយើងចេះទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយស្រឡាញ់”(ខ.២) គឺជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា យើងកំពុងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកគោលដៅ ដែលព្រះបានដាក់ឲ្យយើងហើយ ដែលមានដូចជា : “ភាពពេញ ……
ការមិនបានលត់ដំ
យើងមានទីលំនៅ ក្នុងតំបន់ព្រៃ ដូចនេះ យើងមិនសូវទទួលបានពន្លឺថ្ងៃច្រើន នៅក្នុងរដូវក្តៅទេ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងចូលចិត្តផ្លែប៉េងប៉ោះស្រស់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តដាំដើមប៉េងប៉ោះ ក្នុងផើង នៅកន្លែងមួយចំនួន ដែលមានពន្លឺថ្ងៃច្រើន ។
ដើមប៉េងបោះទាំងនោះក៏បានចាប់ផើ្តមលូតលាស់យ៉ាងឆាប់រហ័ស ។ ខ្ញុំមានការរំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំបានដឹងថា ពួកវាដុះលឿន គឺដោយសារពួកវាខំប្រឹងលូតទៅរកពន្លឺថ្ងៃ ដែលមានកំណត់ ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា ដើមទាំងនោះកំពុងមានបញ្ហា ព្រោះតួរដើមប៉េងប៉ោះទាំងនោះ មានទម្ងន់ធ្ងន់ពេក បានជាមិនអាចទប់ខ្លួនមិនបានទៀតឡើយ ។ ខ្ញុំក៏រកបានបង្គោលសម្រាប់ចងផ្អោប ។ ខ្ញុំក៏លើកតួរដើមយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយក៏ចងផ្អោបនឹងបង្គោលដើម្បីឲ្យវាឈរត្រង់ ។ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយាមធ្វើថ្មមៗក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែបានធ្វើឲ្យបាក់ដើមប៉េងបោះមួយដើម ដែលត្រកួញចូលគ្នា នៅពេលខ្ញុំព្យាយាមពត់វាឲ្យឈរត្រង់ ។
ការនេះបានក្រើនរំឭកឲ្យខ្ញុំបានដឹងថា គេត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើការលត់ដំ មុនពេលដែលលក្ខណៈ សម្បត្តិមានភាពបត់បែន ឬវៀចវេ ។
លោកអេលី ដែលជាសម្តេចសង្ឃ មានកូនប្រុសពីរនាក់ ដែលគាត់មិនបានលត់ដំពីមុនមក ។ នៅពេលភាពទុច្ចរិតរបស់ពួកគេមានភាពអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំង គាត់មិនអាចធ្វើព្រងើយទៀតឡើយ បានជាគាត់ស្តីបន្ទោសឲ្យពួកគេដោយសុភាព(១សាំយ៉ូអែល ២:២៤-២៥)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការនោះគឺហួសពេលទៅហើយ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រកាសអំពីផលវិបាក ដែលពួកគេត្រូវទទួល ដោយបន្ទូលថា “អញនឹងជំនុំជំរះពួកគ្រួលោកជាដរាបទៅ…
សេចក្តីសន្យាដែលអ្នកអាចពឹងផ្អែកបាន
បន្ទាប់ពីមានវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក រដ្ឋាភិបាលអាមេរិក បានអនុម័តច្បាប់កាន់តែតឹងរឹងជាងមុន ដើម្បីការពារប្រជាជន ឲ្យរួចពីការអនុវត្តន៍នៃធនាគា ដែលមិនអាចទុកចិត្តបាន ។ ធនាគាទាំងឡាយត្រូវឆ្លើយតប ចំពោះច្បាប់នេះ ដោយធ្វើការកែសម្រួលគោលការណ៍មួយចំនួនរបស់ខ្លួន។ ធនាគារបស់ខ្ញុំបានផ្ញើសំបុត្រមួយច្បាប់មកខ្ញុំ ដើម្បីបញ្ជាក់អំពីការកែសម្រួលនោះ។ នៅពេលខ្ញុំអានសំបុត្រនោះចប់ ខ្ញុំមិនសូវបានទទួលនូវចម្លើយទេ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំមានសំណួរកាន់តែច្រើន ។ ក្នុងសំបុត្រនោះ មានប្រើពាក្យ “យើងខ្ញុំប្រហែលជា” និងពាក្យ “អាស្រ័យទៅលើការសម្រេចចិត្តរបស់យើងខ្ញុំ” ដែលពាក្យទាំងនេះ គឺពិតជាមិនអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំជឿទុកចិត្តបានឡើយ!
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ បានដកស្រង់ជាច្រើនដងពីព្រះបន្ទូលព្រះ នូវពាក្យ “អញនឹង” ។ ព្រះបានសន្យាចំពោះស្តេចដាវីឌថា “នោះអញនឹង តាំងពូជពង្សដែលកើតពីឯងមក ឲ្យសោយរាជ្យឡើងជំនួសឯង ហើយអញនឹង តាំងរាជ្យវាឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង គឺវាដែលនឹងស្អាងវិហារ១សំរាប់ឈ្មោះអញ ហើយអញនឹង តាំងបល្ល័ង្កនៃរាជ្យវា ឲ្យនៅស្ថិតស្ថេរជាដរាបទៅ”(២សាំយ៉ូអែល ៧:១២-១៣)។ គ្មានអ្វីដែលមិនច្បាស់លាស់ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលទាំងនោះឡើយ ។ ដោយសារស្តេចសាឡូម៉ូន បានទទួលស្គាល់ភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យា នោះទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋាន នៅពេលសម្ភោធព្រះវិហារថា “ទ្រង់បានរក្សាសេចក្តីសន្យា ដែលទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលនឹងអ្នកបំរើទ្រង់ គឺនឹងដាវីឌ ជាបិតាទូលបង្គំ ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលដោយព្រះឱស្ឋទ្រង់ ហើយសម្រេចសេចក្តីនោះ ដោយព្រះហស្តទ្រង់ ដូចជាមានមកសព្វថ្ងៃនេះ”(២របាក្សត្រ ៦:១៥)។ ជាច្រើនសតវត្សរ៍ក្រោមមក សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនថា…
ការអធិស្ឋានដែលគ្មានការពិចារណា
ជួនកាល ខ្ញុំមានការខ្មាសអៀនចំពោះ សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ខ្លួនឯង ។ មានពេលជាញឹកញាប់ពេកហើយ ដែលខ្ញុំបានអធិស្ឋានដោយប្រើឃ្លាដដែលៗ ដែលដូចជាការសន្ទាឲ្យតែរួចពីមាត់ ជាជាងការប្រកបទាក់ទង ដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងស្និទ្ធសា្នល ។ ខ្ញុំយល់ថា មានឃ្លាមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំធុញទ្រាន់ ហើយបានធ្វើឲ្យព្រះទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យ គឺឃ្លាថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមគង់នៅជាប់ជាមួយទូលបង្គំ”។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាហើយថា ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញពីយើងឡើយ ។
ព្រះទ្រង់បានប្រទាននូវសេចក្តីសន្យានេះ ដល់លោកយ៉ូស្វេ គឺមុនពេលគាត់ហៀបនឹងដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែល ចូលទឹកដីសន្យា(យ៉ូស្វេ ១:៥)។ ក្រោយមកអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើបានបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់បានប្រទានសេចក្តីសន្យានេះ ដល់អ្នកជឿគ្រប់រូបផងដែរ គឺដូចដែលមានចែងថា “អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ”(១៣:៥)។ បរិបទនៃបទគម្ពីរទាំងពីរនេះ គឺចង់បង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ចម្រើនកម្លាំងឲ្យយើងអាចអនុវត្តតាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់ គឺមិនមែនធ្វើតាមបំណងចិត្តរបស់យើង ដូចដែលមានជាទូទៅ នៅក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំនោះឡើយ ។
យកល្អ ខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវអធិស្ឋានយ៉ាងដូចនេះវិញថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមអរព្រះគុណទ្រង់ ចំពោះព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ដែលគង់សណ្ឋិត និងសព្វព្រះទ័យនឹងដឹកនាំទូលបង្គំ តាមផ្លូវដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យទូលបង្គំទៅ ។ សូមកុំឲ្យទូលបង្គំនាំទ្រង់ទៅកន្លែងដែលទូលបង្គំចង់ទៅឡើយ ។ សូមកុំតាមបំណងចិត្តរបស់ទូលបង្គំ ឡើយ តែសូមឲ្យទូលបង្គំបន្ទាបខ្លួនចុះចូលនឹងបំណងព្រះទ័យទ្រង់វិញ”។
ការណាយើងធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយយើង ទោះបីជាយើងមិនបានសូមឲ្យទ្រង់គង់នៅជាប់នឹងយើងក៏ដោយ ។ បើសិនជាយើងមិន បានធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់ទេ យើងត្រូវលន់តួបាប…
សំណូក
កំឡុងពេលធ្វើដំណើរទៅបរទេស ប្តីខ្ញុំគាត់សំគាល់ថាផ្លូវក្រាលកៅស៊ូមានស្នាមពៀចជាខ្លាំង។ ពេលគាត់សួរអំពីវា អ្នកបើកឡានពន្យល់ថា វាបណ្តាលមកពីកង់ឡានដឹកទំនិញខុសច្បាប់ លើសទំងន់។ ពេលប៉ូលីសឃាត់ អ្នកបើកបរសូកលុយ ដើម្បីចៀសវាងការផាកពិន័យ។ អ្នកបើកឡានដឹកទំនិញ និងប៉ូលីសនាំមុខខាងហិរញ្ញវត្ថុ ប៉ុន្តែ អ្នកបើកបរនិងអ្នកបង់ពន្ធផ្សេងទៀត បានទុកឱ្យមានបន្ទុកខាងហិរញ្ញវត្ថុមិនយុត្តិធម៌ ហើយនិងផ្លូវដែលមិនស្រួល។
មិនមែនគ្រប់ទាំងសំណូកត្រូវបានបញ្ចេញឱ្យឃើញ ខ្លះគឺចេះប្រើកលល្បិច។ ហើយមិនមែនគ្រប់ទាំងសំណូកជាថវិការ។ ការបញ្ជោរក៏ជាប្រភេទនៃសំណូក ដែលប្រើពាក្យជាថវិកា។បើយើងធ្វើទៅកាន់មនុស្សដទៃ ដោយនិយាយអ្វីដែលល្អអំពីយើង វាក៏ដូចជាកំពុងសូក។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គ្រប់ប្រភេទនៃការលំអៀងគឺមិនយុត្តិធម៌។ ទ្រង់បានធ្វើឱ្យមានយុត្តិធម៌ មានលក្ខខណ្ឌនៃការស្នាក់នៅទឹកដីសន្យា។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវបង្ខូចយុត្តិធម៌ ឬមានភាពលំអៀង(ចោទិយកថា ១៦:១៩-២០)។ សំណូកធ្វើឱ្យអ្នកផ្សេងអស់យុត្តិធម៌ ដែលវាផ្ទុយនឹងចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់ជាព្រះលើទាំងព្រះ និងម្ចាស់លើសអស់ទាំងម្ចាស់ “ជាព្រះដ៏អស្ចារ្យ មានចេស្តា និងមានឥទ្ធិឫទ្ធ ដែលមិនលំអៀង ឬទទួលសំណូក” (១០:១៧) ពិតជាអរគុណព្រះអង្គ ដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកយើងដូចគ្នា ហើយទ្រង់ចង់ឱ្យយើងចាត់ទុកអ្នកផ្សេងក៏ដូចគ្នាដែរ។ —Julie Ackerman Link
សមគ្នាឥតខ្ចោះ
វែងពេក ខ្លីពេក ធំពេក តូចពេក តឹងពេក រលុងពេក។ ពាក្យទាំងនេះពណ៌នាពីសំលៀកបំពាក់ភាគច្រើនដែលខ្ញុំពាក់ល។ រកសំលៀកបំពាក់ដែលសមស្ទើរតែមិនអាចទៅរួច។ ការស្វែងរកព្រះវិហារដែលល្អឥតខ្ជោះក៏មានបញ្ហានេះដែរ។ គ្រប់ព្រះវិហារមានអ្វីមួយចំនួនដែលមិនសូវត្រូវ។ អំណោយទានមិនបានត្រូវគេទទួលស្គាល់។ ទេពកោសល្យរបស់យើងមិនត្រូវបានគេឱ្យតំលៃ។ ញ្ញាណនៃការដឹងយើងត្រូវបានគេយល់ច្រឡំ។ អត្តចរិតខ្លះ ជំនឿខ្លះ មនុស្សខ្លះ ឬទំលាប់ខ្លះ ធ្វើឱ្យយើងមិនសូវស្រួល។ យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនអាចចុះក្នុងចំណោម។ យើងពុះពាររកកន្លែងត្រូវនឹងយើង។ ទោះបីជាយ៉ាងណា យើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យយើងសំរបចូលគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលនិយាយថា “ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្អាងឡើងក្នុងទ្រង់ដែរ សំរាប់ជាលំនៅនៃព្រះ ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ ”(អេភេសូរ ២៣:២២)។ អ្នកជឿក្នុងព្រះវិហារសព្វថ្ងៃ ដូចព្រះពន្លាក្នុងសម័យលោកម៉ូសេ(និក្ខមនំ ២៦) ហើយដូចជាព្រះវិហារក្នុងសម័យស្តេចសាឡូម៉ូន(១ពង្សាវដារក្សត្រ ៦:១-១៤) គឺជាដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់លើផែនដី។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យចូលសំរបគ្នា ដើម្បីកុំឱ្យមានការបែងចែកក្នុងក្រុមជំនុំព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះមានន័យថា យើងដែលជាប្លុកអគារ គឺត្រូវរួបរួមគ្នាឱ្យសមឥតខ្ចោះក្នុងគំនិតដូចគ្នា និងក្នុងការវិនិច្ឆ័យដូចគ្នា”(១កូរិនថូស ១:១០)។ គ្មានព្រះវិហារណានឹងល្អឥតខ្ចោះទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចធ្វើការរួបរួមគ្នា ឱ្យឥតខ្ចោះ។ —Julie Ackerman Link